در کل فیلم ارباب حلقه ها رو دوس نداشتم نمی دونم چرا اینقد ریتینگ بالایی داره!
آهنگ قشنگ Mari Mari
نمی دونم هندیا که فرهنگشون شبیه ماس چه جوریه که یه فیلمایی میسازن که توش تعهد و ازدواجو کم ارزش جلوه میدن.
از اون فیلمای شاد و گوگولی هندی نبود ولی دیگه چون Vijay توش بود تا آخرش دیدم. اگه آخرشو نمی دیدم فک می کردم فیلم چرتیه. اگه یه مقدار خلاصه ش می کردن هم تو عمر ما صرفه جویی می شد.
عشقی که بینشون بودو خیلی دوس داشتم و وقتی فهمیدم پریتی هم هر روز گریه زاری کرده بوده دلم خنک شد که این همه مدت آرجون خل نبوده داشته خودشو می کشته!
فقط اون پریتیه خنگ اگه وسط عروسیش پا میشد می رفت با آرجون، ۲ ساعت علاف نمی شدیم!
نتیجه اخلاقی یک: دو نفر که همدیگه رو میخوانو درک کنیم
نتیجه اخلاقی دو: همونی که مت باگز می گفت. هیچی نمی تونه یه عشق اساسی رو خراب کنه!
واقعا حظ بردم که رفت گفت با همین شوهر و بچه تم میخوامت (خدا به دور!) من قبلنا خیلی از خیانت توی فیلما حرص می خوردم و فک می کردم آخ فاجعه شد اصول اخلاقی رو زیر پا گذاشتن! ولی الان به نظرم از وقتی طرف قصد رفتن می کنه اون ازدواج تموم شده و دیگه حرص نمی خورم.
اگر چه به نظرم آدم به اون کسی که همسرش هست و به پیمانی که حالا تحت هر شرایطی (چه به اختیار خودش چه زوری) قبولش کرده حرمت بذاره و اول بره تعهدشو پس بگیره بعد بره به بقیه زندگیش برسه هر چی باشه اون همسره هم یه انسانه و حق و حقوقی داره نباید بی حرمتش کرد. تازه وقتی به قولات و تعهدایی که دادی احترام میذاری داری به خودت احترام میذاری.
خداوند به هر کس مشتاقه عشق مشتی این طوری عطا بفرماید!
آمین :)
خیلی فیلم حوصله سر بری بود ولی دیگه چون قصه مشهوری بود به زور تا آخرشو نگاه کردم که ببینم چی میشه.
یه چیزی رو راس می گفت. این که آدم به عشق زنده است.
اوقات خوش آن بود که با دوست به سر شد
باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود
اما عشق بیشتر به شخصیت خود عاشق مربوطه تا این که عاشق چه کسی میشه. پسره درونش پر از عشق بود واسه همین همه ی این سال ها رو با سرمستی و شادی زندگی کرده بود ولی دختره چون وجودش عاشق نبود یه دفه به نظرش همه اینا توهم اومد و crash کرد! آخرم حسش این بود که این همه سال سختیا و دردا بیشتر از عشق و لذت بوده.
اما به نظرم فیلم یه نکته انحرافی هم داشت و اونم این که من بعید می دونم یه آدم دیگه که اونم مثل تو آدمیزاده بتونه باعث شه که این همه سال چنین عشقی تو وجودت شعله ور باشه. هر چقدم یکی خوب باشه تو در طول زمان که رشد می کنی و خوبیاشو جذب می کنی دیگه اون حس پرستش و ستایشی که روز اول بهش داشتی رو نداری.
این جور عشق و پرستیدن شایسته خداست و کسی که عشق خدا رو تو قبلش داره همیشه شاد و دلگرمه و کسی که عاشق هیچ کسی/چیزی نیس قلبش سرد و خالیه و عمرش به تباهی می گذره.
خدایا به همه لحظه هامون بیا و این سعادت رو بده که همیشه از عشق تو سرمست باشیم 
